31 Mayıs 2010 Pazartesi

ŞİİR DEĞİL

Topuk sesleri buraya kadar geliyor.
Çok etkileyici.
Gittikçe artıyor.
Sesten başka bir şey yok.
Şimdilik.
Artık var.
Silüeti belirdi.
İri.
Yürümeye devam ediyor.
Buraya yöneldi.
İçeri girdi.
Yakınım.
Çok güzel.
Yanlış şeyler hissediyorum.
Kötü bir şey yapabilirim.
Kahvemden bir yudum daha aldım.
Elimin altındaki büyük kupayla "var gücümle" kafasına vurdum.
Var olan gücüm tahmin ettiğimden çokmuş.
Yeni keşfettim.
Bağırdı.
Sanırım can çekişiyor.
Eminim.
O, topuklu ayakkabılarına rağmen öldü.
O, topuklu ayakkabılarına rağmen ölen ilk insan değildi.
Üzgünüm, o ayakkabılar bana ait.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder